Xa van 172 anos do nacemento de Rosalía...

Tal día como o de hoxe, fai 172 anos naceu nos arrabaldes de Compostela a poetisa máis grande da literatura galega e porque non dicilo, a maior poetisa da historia da literatura universal, Rosalía de Castro.
Escritora de Padrón, pobo do que con grande orgullo podo dicir que son tamén eu. Sempre se sentíu padronesa, grandes poemas nas orillas do sar...

Poetisa que rachou cos séculos escuros da literatura galega coa publicación, xa por todos sabido, de Cantares Gallegos no 1863.

Sen máis, disfrutade duns cachinhos de poemas... o último... na honra de Padrón, por sempre, pobo único e bohemio...


Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d'os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde m'eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.

Airiños, airiños aires,
airiños d'a miña terra;
airiños, airiños aires,
airiños, leváime á ela.

Sin ela vivir non podo,
non podo vivir contenta;
qu'adonde queira que vaya
cróbeme unha sombra espesa.

¡Padrón!... ¡ Padrón! Santa María... Lestrove... ¡Adios! ¡Adios! Aquelas risas sin fin, aquel brincar sin dolor, aquela louca alegría, ¿por qué acabóu?

Aqueles doces cantares, aquelas falas de amor, aquelas noites serenas, ¿por qué non son?

Aquel vibrar sonoroso das cordas da arpa i os sons da guitarra malencónica, ¿quén os levóu?

Todo é silensio mudo, soidá, delor, onde outro tempo a dicha sola reinóu... ¡Padrón!... ¡ Padrón! Santa María... Lestrove... ¡Adios! ¡Adios!