Esta web apoia á iniciativa dun dominio galego propio (.gal) en Internet Café Procope, 1686: A voz de Machado resoa en Collioure 70 anos despois da súa morte

22/02/2009

A voz de Machado resoa en Collioure 70 anos despois da súa morte


"Estos días azules y este sol de la infancia" Derradeiros versos de Antonio Machado, atopados no bolsillo do seu pantalón cando... "al partir la nave que nunca ha de tornar, me encontraréis a bordo ligero de equipaje, casi desnudo, como los hijos de la mar".

E así morrería Antonio Machado, sen equipaxe, na máis absoluta penumbra, días antes levando á súa nai no colo cara o exilio dumha espanha a finais da Guerra Civil...

E que dicir de este autor... Un dos meus poetas favoritos, xunto a Rosalía, Byron, Wordsworth e Baudelaire...

E xa para rematar esta pequena homenaxe, déixovos cun par de poemas, dos máis conhecidos, pero tamén dos mellores... disfrutadeos.




Retrato

Mi infancia son recuerdos de un patio de Sevilla,
y un huerto claro donde madura el limonero;
mi juventud, veinte años en tierras de Castilla;
mi historia, algunos casos que recordar no quiero.

Ni un seductor Mañara, ni un Bradomín he sido
—ya conocéis mi torpe aliño indumentario—,
más recibí la flecha que me asignó Cupido,
y amé cuanto ellas puedan tener de hospitalario.

Hay en mis venas gotas de sangre jacobina,
pero mi verso brota de manantial sereno;
y, más que un hombre al uso que sabe su doctrina,
soy, en el buen sentido de la palabra, bueno.

Adoro la hermosura, y en la moderna estética
corté las viejas rosas del huerto de Ronsard;
mas no amo los afeites de la actual cosmética,
ni soy un ave de esas del nuevo gay-trinar.

Desdeño las romanzas de los tenores huecos
y el coro de los grillos que cantan a la luna.
A distinguir me paro las voces de los ecos,
y escucho solamente, entre las voces, una.

¿Soy clásico o romántico? No sé. Dejar quisiera
mi verso, como deja el capitán su espada:
famosa por la mano viril que la blandiera,
no por el docto oficio del forjador preciada.

Converso con el hombre que siempre va conmigo
—quien habla solo espera hablar a Dios un día—;
mi soliloquio es plática con ese buen amigo
que me enseñó el secreto de la filantropía.

Y al cabo, nada os debo; debéisme cuanto he escrito.
A mi trabajo acudo, con mi dinero pago
el traje que me cubre y la mansión que habito,
el pan que me alimenta y el lecho en donde yago.

Y cuando llegue el día del último vïaje,
y esté al partir la nave que nunca ha de tornar,
me encontraréis a bordo ligero de equipaje,
casi desnudo, como los hijos de la mar.


Caminante no hay camino

Caminante son tus huellas
El camino nada más;
caminante no hay camino
se hace camino al andar.
Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante, no hay camino
sino estelas sobre el mar.
¿Para que llamar caminos
A los surcos del azar...?
Todo el que camina anda,
Como Jesús sobre el mar.

Yo amo a Jesús que nos dijo:
Cielo y tierra pasarán
Cuando cielo y tierra pasen
mi palabra quedará.
¿Cuál fue Jesús tu palabra?
¿Amor?, ¿perdón?, ¿caridad?
Todas tus palabras fueron
una palabra: Velad.
Como no sabéis la hora
En que os han de despertar,
Os despertarán dormidos
si no veláis; despertad.

Um comentário:

  1. Bua, Machado é e será sempre un dos meus poetas preferidos. Acho que lin del toda a súa obra máis importante. Con el, aprendín a gostar un pouquiño máis da poesía, como con Rubén Darío, Huidobro, Neruda, Miguel Hernández, Cernuda e, como non, Lorca. Hai pouco escuitei dun profesor de lite española nun instituto de aquí da comarca cuxo alumnado pasaba por alto a Lorca no temario pq a el "era un poeta que non lle gustaba". É incríbel! A min, particularmente, non me gustan muitos autores, mais xamais se me ocorrería privar os alumnos que teña ao meu cargo do dereito a coñeceren a súa obra.

    Teño un amigo que vive na vila que está xusto ao lado de Collioure, por certo. E fixéchesme lembrar que lle debo unha visita. Por suposto, se vou, tamén lla farei á tumba do Antonio ;-)

    Xico

    ResponderExcluir